Ο μύθος της ανάπτυξης των επιχειρήσεων

Τα στοιχεία της Γερμανικής Στατιστικής Υπηρεσίας, που δημοσιεύτηκαν πολύ πρόσφατα, είναι αποκαλυπτικά για το πώς τα λαϊκά στρώματα πληρώνουν το μάρμαρο της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ανάπτυξης, σε μια χώρα χωρίς μνημόνια, με μεγάλα πλεονάσματα, που είναι η «ατμομηχανή» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι πλούσιοι και φτωχοί δεν έχουν κοινά συμφέροντα. Αντίθετα, η αύξηση του πλούτου έχει ως προϋπόθεση το μεγάλωμα της φτώχειας στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα.
Δεκαέξι εκατομμύρια άνθρωποι στη Γερμανία ή το 20% του πληθυσμού απειλούνται από τη φτώχεια. Επίσης, άλλο ένα 3,7% του πληθυσμού ζει υπό «σημαντική υλική στέρηση», ενώ ιδιαίτερες δυσκολίες αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. Επίσης, οι ερευνητές καταγράφουν ότι 16,5% των Γερμανών εργαζομένων ζουν σε ασφυκτικές συνθήκες, αφού το εισόδημά τους δεν αρκεί για να καλυφθούν βασικές ανάγκες. Όλα αυτά, ενώ η Γερμανία σημειώνει ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 2,2% το 2017 και οι γερμανικοί επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν ηγετική θέση στις εξαγωγές συνολικά στην Ευρωένωση.

Η φτωχοποίηση των Γερμανών εργαζομένων κλιμακώθηκε από τα πρώτα χρόνια της 1ης δεκαετίας του 2000, όταν οι σοσιαλδημοκράτες (με την «Ατζέντα 2010» του Σρέντερ), στη συνέχεια οι χριστιανοδημοκράτες και μετά ο συνασπισμός τους διεύρυναν τη μερική απασχόληση των «μίνι τζομπς», «μίνι μισθούς» των 400 ευρώ, που αφορούν σήμερα 7 εκατομμύρια ανθρώπους, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας καταπώς βολεύει τους εργοδότες.

Τα ίδια μέτρα, δηλαδή, που προωθεί και επεκτείνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, και συνυπογράφει η συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων, στο όνομα της ανάκαμψης και της ανταγωνιστικότητας(κερδοφορίας) των ντόπιων και ξένων «επενδυτών». Μάλιστα παριστάνει ότι τα παίρνει «για το καλό» της ελληνικής οικονομίας και επιμένει -μαζί με τους άλλους- να το πιστέψει ο λαός και να δεχτεί ακόμα περισσότερες θυσίες. Μόνο που στην πράξη, λέγοντας ελληνική οικονομία, εννοεί την τσέπη των ολίγων και ισχυρών.