Η ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥ
Σήμερα, μετά το πέρασμα της «Μήδειας», που, ευτυχώς, στην περιοχή μας δεν δημιούργησε ιδιαίτερα προβλήματα, είχαμε πάλι λιακάδα, λες κι ο καιρός που τρελάθηκε, αποφάσισε να μας χαρίσει αλκυονίδες μέρες και τον Φλεβάρη.
Μεσημεριάτικα, διαβάζοντας τα νέα της ημέρας, αισθάνθηκα άσχημα. Ασφυκτιώντας από την μπόχα των σεξουαλικών «παρενοχλήσεων» στον χώρο του θεάτρου και όχι μόνον, που έρχονται διαρκώς στο φως τις τελευταίες μέρες, ένιωσα την ανάγκη να πάρω λίγο καθαρό αέρα, να αναπνεύσω ιώδιο. Έτσι, κατά τις τέσσερις, αφού υπέγραψα την «άδεια εξόδου» στον εαυτό μου για «άθληση» και φόρεσα τη μάσκα μου, πήρα τον δρόμο για τον αγαπημένο μου Καλόγηρο.
Φτάνοντας εκεί με περίμενε μια έκπληξη. Η απρόσμενη σύναξη κάποιων καλών φτερωτών φίλων μου. Προάγγελος αυτής της σύναξης ένα σμήνος μικρών μαυριδερών πουλιών, που απογειώθηκαν ξαφνικά μέσα από τα ελαιόδεντρα της παραλίας.
Το σμήνος αποτελούνταν από τα γνώριμα σε μας τους Στυλιδιώτες «γαραβέλια», που αλλού τα λένε ψαρόνια. Και τα εναλλασσόμενα χορευτικά τους, σε σχηματισμούς που αλλάζουν σχεδόν από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο, είναι ένα μαγευτικό θέαμα, που απολαμβάνουν όλοι όσοι κατοικούμε σε μέρη που επισκέπτονται αυτά τα πουλιά.
Ακολούθησε, καθώς πλησίαζα στο κιόσκι της παραλίας, ένας φτερωτός επισκέπτης του Καλόγηρου, που βοσκούσε στα ρηχά νερά και, μόλις με είδε να πλησιάζω, άπλωσε τα μεγάλα του φτερά και πέταξε μερικές εκατοντάδες μέτρα ανατολικά.
Το θέαμα των γλάρων που ξεκουράζονταν πάνω στη νότια φαναριέρα και στο διπλανό βραχάκι, μου είναι πολύ συνηθισμένο και δεν με εντυπωσίασε. Αυτό που με μάγεψε ήταν το θέαμα των τριών κύκνων. Είναι τα ωραιότερα ίσως από τα πτηνά που μπορούμε να δούμε στη χώρα μας. Ο Καλόγηρος κι όσοι συχνάζουμε σ’ αυτόν είμαστε ευτυχείς που φιλοξενούμε εδώ και μερικούς μήνες αυτούς τους πανέμορφους κύκνους.
Είναι πράγματι μοναδικό προνόμιο για τη Στυλίδα να φιλοξενεί αυτούς τους τρεις κύκνους. Αν παραμείνουν εδώ μόνιμα, θα μπορούσαν να καθιερωθούν ως μασκότ της μικρής μας πόλης και να γίνουν αιτία να αναβαθμιστεί και η όμορφη παραλία του Καλόγηρου, που έχει αφεθεί από τις τελευταίες δημοτικές αρχές στην τύχη της. Ένα ακόμα προνόμιο έχει άμεση σχέση με τους ίδιους τους κύκνους –αυτά τα πανέμορφα πουλιά με το δυσάρεστο κρώξιμό τους, που παραμένουν όμορφα ως το θάνατό τους. Γι’ αυτό τους το προνόμιο και το θαύμα της ανεξήγητης μετάλλαξης της φωνής τους στο ύστατο «χαίρε» τους στη ζωή, έγραψα επιστρέφοντας από τον Καλόγηρο τούτους τους στίχους.
“… καὶ γνῶμεν τίς ὁ πλοῦτος,
τὸ κάλλος, ἡ ἰσχὺς καὶ ἡ εὐπρέπεια”
τον συντροφεύει ως την κορφή του λόφου.
Στην κατηφόρα, πολύ πριν φύγει απ’ τη ζωή,
η ομορφιά του είναι γραφτό να ξεθωριάσει, να χαθεί…
Εξαίρεση οι «τυχεροί», που φεύγουν νέοι
και ζουν στη μνήμη μας παντοτινά ωραίοι.
«Προνόμιο» είναι κι αυτό, πικρό και θλιβερό,
σαν το προνόμιο το μοναδικό
του κάλλους των …κακόφωνων των κύκνων.
Μονάχα αυτοί,
ανάμεσα σ’ όλα τα είδη των εμψύχων
ζουν όμορφοι,
με την στριγκιά τους τη φωνή
σ’ όλη τους τη ζωή.
Μα κι η φωνή τους, σαν από θαύμα,
λίγο πριν ο καθένας τους
αφήσει όμορφος την τελευταία του πνοή,
θα γίνει όμορφη κι αυτή
για να μπορέσει σαν καλλικέλαδο πουλί
να ψάλλει τη δική του, θρυλική,
επιθανάτια ωδή…
ΔΕΙΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
