Πρώτα ήταν οι υπολογιστές, μετά ήρθε το διαδίκτυο (ιντερνέτ) και κάπου 15 χρόνια πριν καλωσορίσαμε, τα πολυαγαπημένα σε όλους, κοινωνικά δίκτυα (social media). Από τότε μέχρι και σήμερα, αυτά τα τελευταία άλλαξαν κατά πολύ.
Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, όπου και έκαναν την εμφάνισή τους, τα social media ήταν άγνωστα στους περισσότερους, δημοφιλή όμως μεταξύ των φοιτητών, μέχρι που έφτασε το σήμερα και σχεδόν όλοι, μικροί και μεγάλοι, τα έχουν αναδείξει ως την αγαπημένη, μερικές φορές και αποκλειστική, ασχολία. Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, η ενασχόληση με τα κοινωνικά δίκτυα, μπορούμε να πούμε πως ξεκίνησε σαν ένα «παιχνίδι». Είτε από περιέργεια για το άγνωστο, είτε εξαιτίας της διάθεσης να κάνουμε κάτι διαφορετικό, δημιουργήσαμε όλοι λογαριασμό στις διαδικτυακές αυτές «κοινωνίες».
Στο ξεκίνημα, ήταν οι σκέψεις μας τις οποίες θέλαμε να μοιραστούμε, τα συναισθήματά μας και οτιδήποτε άλλο, αποτυπωμένο σε λίγες γραμμές ή εκφρασμένο μέσα από φωτογραφίες. Ναι, κάπως έτσι ήταν, μέχρι που αργά αλλά σταθερά τα social media, μας έδειξαν το σκληρό τους «πρόσωπο»!
Η ενασχόληση με τα social media, είναι από μόνη της μια πρώτης τάξεως «ευκαιρία» να εκθέσεις τον εαυτό σου. Και όταν αποφασίζεις να εκτεθείς, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, θέμα πάνω στο οποίο υπάρχουν και πολλές και διαφορετικές απόψεις, έχεις αποδεχτεί ταυτόχρονα και το γεγονός πως κανένας δε μένει στο απυρόβλητο.
Πίσω από το πληκτρολόγιο ο καθένας έχει γίνει (επι)κριτής των πάντων. Το διαδικτυακό μπούλινγκ, άλλη μια έννοια της σύγχρονης εποχής, ο λεκτικός εκφοβισμός στα ελληνικά, έχει γίνει το «ψωμοτύρι» για τους χρήστες των social.
Κριτικάρουμε γεγονότα, σημαντικά ή και καθόλου σημαντικά, «μιλάμε» για τις απόψεις και τις φωτογραφίες του οποιοδήποτε χρήστη, δείχνοντας τέτοια σκληρότητα που, ουκ ολίγες φορές, «αγγίζει» τα όρια του μίσους.
Αν και όπως ξαναείπαμε, όλοι ξέρουμε πως ο σχολιασμός σε αυτούς τους εικονικούς χώρους θα υπάρχει πάντοτε, είναι και στη φύση του ανθρώπου εξάλλου να λέει τη γνώμη του, κανένας όμως, ξεκινώντας από τους δημιουργούς τους και φτάνοντας στους πρώτους χρήστες, δε φανταζόταν τη ζοφερή σημερινή πραγματικότητα.
Ένας καθημερινός «πόλεμος», μια «σφαγή» δίχως έλεος, χαρακτηρισμοί και λόγια από ατσάλι, «γλώσσα» που στάζει δηλητήριο. Και αν ακούγονται ίσως υπερβολικές οι παραπάνω εκφράσεις, δυστυχώς οι συνέπειες αυτής της πραγματικότητας δεν αφήνουν κανένα περιθώριο διαφωνίας. Κατάθλιψη, απόγνωση, αυτοκτονίες. Η πιο μελανή πτυχή της ιστορίας του διαδικτύου.
Και το πιο σημαντικό ερώτημα διατυπωμένο σε τρεις μόνο λέξεις. “Γιατί τόσο μίσος;” Τι «κενά», απωθημένα, ερωτηματικά και απογοητεύσεις κρύβονται μέσα μας; Μπαίνουμε σε αυτόν τον ανελέητο «πόλεμο» για να διαφοροποιηθούμε, για να νιώσουμε ισχυροί, για να απορρίψουμε ό,τι δε μας αρέσει; Για να επιβληθούμε και να μειώσουμε τους άλλους;
Ένα μεγάλο «αγκάθι» καρφωμένο στις ψυχές των ανθρώπων, που μόνο με έναν τρόπο θα βγει. Όταν θα έχουμε «μιλήσει» με τον εαυτό μας, όταν θα έχουμε κάνει την αυτοκριτική μας και θα έχουμε πρώτα αγαπήσει εμάς τους ίδιους, τότε θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε και τους άλλους. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, με αποφασιστικότητα, θα το τραβήξουμε, μια και καλή, μακριά από την ψυχή μας.
